Artuur

Allerliefste Artuur, Tuurke,
Onze knuffelpoes
Op 12 september 2012 hebben wij, mams en paps, je binnen in huis genomen toen je al weken aan het rondzwerven was op zoek naar wat eten, drinken en een gouden mandje. Volgens de dierenarts was je toen ongeveer 2 jaar.
Vanaf die dag is ons leven veranderd, want je had erg veel zorgen nodig. Je was een poesje met aids.
Zorgen die papa en ik met héél veel liefde hebben gegeven. Je was het meer dan waard.
Wat voor een liefdevol bolletje wol was jij, dat is onbeschrijflijk.
Het noodlot sloeg toe in ons gezinnetje toen papa op 22 maart 2016 werd vermoord door terroristen in Zaventem.
Ik probeerde het jou, jouw zus en jouw 3 broers uit te leggen dat we papa nooit meer zouden terug zien, dat stouterikken hem van ons hebben afgenomen en dat hij nu een grote ster is aan de hemel en dat hij van daaruit zo goed als mogelijk voor ons zal zorgen.
Jij was een overgevoelig baasje en nam mijn verdriet ook in jou op.
Telkens als ik verdriet had likte je mijn tranen weg.
Je gaf mij zoentjes als ik je oppakte. Je werd enorm graag geknuffeld.
Elke dag 1 uur vóór TV-tijd zat je al op mij te wachten in de zetel, terwijl ik nog aan het eten was en ik de afwas nog moest doen. We keken altijd samen TV. Je zat toen op mijn schoot of héél dicht naast mij.
Want vanaf jouw zus of broer erbij kwam om ook TV te komen kijken, stond je jouw plaats op mijn schoot af en ging je naast mij liggen. Altijd.
Zo’n lieverd was jij, jezelf altijd wegcijferen. Ook bij het eten. Je liet eerst de anderen eten en jij at de overschot op. Maar je kreeg altijd nog extra eten natuurlijk.
Op maandag 21 augustus 2023, om 14.45 uur heb ik je laten inslapen.
Wat een zware beslissing was dat. Mentaal was je nog erg goed. Je was nog in alles geïnteresseerd.
Maar jouw lichaampje was op.
De dierenarts zei, en ze heeft gelijk, dat ik niet egoïstisch mocht zijn en hem niet langer mocht laten lijden, ook al had ik je graag nog vele jaren bij mij gehad.
Ik had al 2 keer een afspraak gemaakt om jou te laten inslapen en telkens keerde je levend en wel terug naar huis. Wat een euforie was dat. Na die eerste keer hebben we nog 1 jaar en 8 maanden van elkaar genoten. Je hebt nog veel mooie dagen gehad en af en toe eens een slechte dag.
Maar de laatste week had je bijna geen goede momenten meer, ook al was je erg aan het vechten om mij dat niet te tonen.
Een klein lichtpuntje in ons enorme verdriet is dat er een nieuw poesje in huis is gekomen, net vóór je stierf. Ze liep hier op straat al wenend naar eten te zoeken. Jouw nieuwe zusje noemt Mona en ik heb haar de dag vóór ik je heb laten inslapen aan jou voorgesteld. Het klikte meteen tussen jullie. Geen geblaas, geen ruzie, niets. Zo erg jammer dat jullie elkaar niet langer gekend hebben.
Maar met Felix, jouw enige overgebleven broer sinds de dood van jouw papa, klikt het ook met Mona.
Mona is nu ondertussen gechipt, ingeënt en gesteriliseerd en is nu ook volledig opgenomen in de familie en het gaat enorm goed met haar.
Jouw broer Felix, jouw nieuwe zusje Mona, jouw tante en nonkel en nichtje en jouw mama missen je enorm. Jammer genoeg maakt de dood deel uit van het leven.
Wat uiteindelijk rust gaat brengen, is het aanvaarden van datgene wat niet uitgelegd kan worden….
Tuurke, echte liefde is voor altijd!