Liefste Bobby,
Op 9 mei hebben we je totaal onverwachts moeten laten gaan.
Tot op het laatste moment bleef je dat fiere, dappere hondje. Met je staartje recht omhoog wandelde je trots met je 2 verpleegsters mee.
We waren er van overtuigd dat ze je beter gingen maken, dat je snel weer thuis ging zijn bij ons en je vele vriendjes.
We kusten je gedag en aaiden je over je kopje… “Sterk zijn, hé, Bobby, we komen je snel weer halen.”
Het heeft niet mogen zijn. We zijn je kwijt.
Kanker heeft je van ons afgepakt. Een snelle en meedogenloze dief.
Een hartenbreker zonder meededogen met jou of met ons.
Het verdriet en de leegte zijn enorm.
Herinneringen aan vervlogen tijden zijn overal rondom ons… vaak nog te pijnlijk en te broos om toe te laten.
We hebben niet de kans gehad om echt afscheid van je te nemen, het was eerder een tot ziens.
Tot ziens, allerliefste vriend. Weet dat we jou heel graag zien, Bob.
Run free until we meet again.