Bono, als puppy van zeven week oud kwam je bij ons wonen. Je was slim en leergierig. Alles leerde je razendsnel aan. We werden dikke beste vrienden en gingen samen dagelijks op stap. Overal was je mee : op reis, op restaurant, … Waar jij niet welkom was gingen wij ook niet. We beleefden 11 fantastische jaren samen tot plots de mobiliteit van de achterpoten verdween en je niet meer kon stappen. We hebben speciale hulp gezocht en konden je daardoor toch nog bijna 9 maanden langer bij ons houden. Een wandelkar voor honden werd aangekocht en zo konden we weer samen op stap tot je zelf aangaf dat het genoeg geweest was. Je zo zien aftakelen deed pijn. Maar dat is niets in vergelijking met de hartverscheurende beslissing om onze beste vriend te laten inslapen. Slapeloze nachten, tranen in overvloed, …
Slaap zacht mijn beste vriend. We missen je ongelooflijk hard. Je urne heeft nu een ereplaats in de woonkamer.
Kusjes van je vrouwtje Rita en je baasje Wim.