Illo,
Je had pijn maar toch,
hield ik me vast aan de hoop
dat je nog beter zou worden.
Tot het onheil niet aflatend
als een donkere bui
voor de heldere hemel kroop.
Het werd zo duister als de nacht.
Mijn kleine schat, je rust nu zacht.
De herinnering aan de mooie dagen,
kunnen mijn verdriet niet vervagen.
Ook al kregen we nog wat tijd
niemand is ooit klaar voor zo’n afscheid.
Zonder jou zijn het moeilijke tijden,
maar ik weet het, waar je nu woont
bestaat geen lijden.