Pluchke,
Wat zal ik het missen om nooit meer te kunnen zeggen dat je mag gaan eten. Net zoals ik was je een sociaal diertje die hield van een bourgondisch leven en het geven van knuffels. Deze laatste brachten me vaak troost als ik het moeilijk had. Je zachte harenbos droogden me tranen. Tranen die jij zaterdag ook in je ogen had. We afscheidnemende blik zei alles. Ook al probeerden we nog van alles om je te helpen, het mocht niet meer baten. We hopen dan ook dat je nu vrolijk en vrij kan rondhuppelen in de “konijnenhemel”. Je schitterende blauwe ogen zullen voor schijnen in ons hart.